Zgodnie z dyspozycją art. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, (Dz. U. z 2007 r. nr 19 poz. 115 j.t. z póż. zm.) drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, zaś drogi wojewódzkie, drogi powiatowe i drogi gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy. Mimo powyższego zapisu, w praktyce obrotu prawnego przez wiele lat można było spotkać się z sytuacją, w której droga publiczna została zrealizowana na nieruchomościach stanowiących własność osób trzecich. Opisana wyżej sytuacja prowadziła de facto do faktycznego wywłaszczenia właścicieli takich nieruchomości, którzy nie mogli tym samym rozporządzać swoim prawem własności. Mając powyższe na uwadze, ustawodawca postanowił zlikwidować powstałą niezgodność stanu faktycznego ze stanem prawnym wprowadzając przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. z 1998 r. nr 133 poz. 872 z póź. zm.) (dalej jako: „Ustawa”).
Zgodnie z dyspozycją art. 73 ust. 1 Ustawy nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, niestanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stały się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem.
Dzięki wprowadzonemu rozwiązaniu Skarb Państwa oraz jednostki samorządu terytorialnego miały nabyć tytuły prawne do nieruchomości zajętych pod drogi publiczne. Opisana wyżej regulacja nie rozwiązała wszystkich problemów związanych z ustaleniem stanu prawnego wskazanych nieruchomości. W połączonych do wspólnego rozpoznania sprawach rozstrzygniętych przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 17 maja 2012 r., sygn. I CSK 408/11, jednostka samorządu terytorialnego oraz Skarb Państwa wystąpili z wnioskami o zasiedzenie nieruchomości stanowiących drogi o nieuregulowanym stanie prawnym. W stosunku do nieruchomości objętych prowadzonym postępowaniem nie został wydany żaden akt nadający im status dróg publicznych, ale były one wykorzystywane w tym charakterze. Wnioskodawcy wykazywali, że od lat drogi będące przedmiotem prowadzonego postępowania były administrowane przez wskazane podmioty, co świadczy o samoistnym posiadaniu przedmiotowych nieruchomości przez wnioskodawców. Rozpatrując przedstawioną sprawę Sąd Najwyższy uznał, że nieruchomość wykorzystywana od lat jako droga publiczna nie może być przedmiotem posiadania samoistnego prowadzącego do zasiedzenia jej przez osobę trzecią. Zdaniem Sądu Najwyższego opisane przez wnioskodawców działania związane z administrowaniem nieruchomościami będącymi przedmiotem prowadzonego postępowania miało charakter władztwa publicznego, a więc było dokonywane dla dobra publicznego. Tymczasem przesłanką zasiedzenia nieruchomości w rozumieniu art. 336 kc w zw. z art. 172 kc jest inna postać władztwa nad rzeczą, tj. władztwo dla siebie. W konsekwencji, Sąd Najwyższy uznał, że władanie nieruchomościami drogowymi w sposób, w jaki czynili to wnioskodawcy, nie mógł prowadzić do zasiedzenia nieruchomości będących przedmiotem prowadzonego postępowania.
Opisane wyżej stanowisko Sądu Najwyższego może utrudnić regulację stanu prawnego nieruchomości zajętych pod drogi. Istnieją bowiem nieruchomości, które nie stały się własnością Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego na podstawie art. 73 Ustawy, gdyż nie spełniały przesłanek wskazanych w powołanym przepisie (np. brak formalnego zaliczenia danej drogi do kategorii dróg publicznych). Jak się wydaje, omówione wyżej postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2012 r. uniemożliwia uregulowanie stanu prawnego przedmiotowych nieruchomości w drodze ich zasiedzenia.