Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 26 listopada 2019 r. w sprawie I SA/Rz 730/19 uchylił obie decyzje organów skarbowych oraz umorzył postępowanie w sprawie, w której podatnik, pomimo że zastosował się do uzyskanej indywidualnej interpretacji podatkowej, powinien zdaniem organów odmiennie „rozliczyć” podatek VAT od transakcji.
W przedmiotowej sprawie Podatnik uzyskał indywidualną interpretację podatkową potwierdzającą, że nabycie nieruchomości nie stanowiło dostawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa sprzedającego.
Pomimo potwierdzenia przez Ministra Finansów prawidłowego zastosowania przez Podatnika przepisów prawa podatkowego w zakresie dokonanego przez niego nabycia nieruchomości, organy skarbowe postanowiły wszcząć kontrolę, w wyniku której zakwestionowały przyjęty przez Podatnika sposób rozliczenia transakcji uznając, że transakcja miała za przedmiot sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa.
W trakcie postępowania, odnosząc się do uzyskanej przez Podatnika indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, organy powołały się na regulacje Ordynacji podatkowej, z których wynika, że w wypadku, gdy stan faktyczny, który zajdzie u podatnika, będzie różnił się od stanu przedstawionego w postępowaniu interpretacyjnym, zaś różnica ta będzie na tyle istotna, że będzie wywierała wpływ na kwalifikację prawną, wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać z uprawnień funkcji gwarancyjnej i ochronnej wydanej interpretacji.
Zaznaczyć przy tym należy, że w przedmiotowej sprawie owa „istotność” zdaniem organów skarbowych odnosiła się wyłącznie do tego, że we wniosku o interpretację Podatnik nie wykazał, iż prowadzi działalność zbieżną z działalnością sprzedającego oraz, że zawarł umowy na media oraz usługi serwisowe z tymi samymi podmiotami, z którymi umowy tego rodzaju miał zawarte sprzedający.
Mając powyższe na uwadze organy uznały, że doszło do zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, do której to czynności nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług (art. 6 ust 1 ustawy o podatku VAT), w wyniku czego wydana została decyzja, w której odmówiono Podatnikowi prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z wystawionej przez sprzedającego faktury, uznając jednocześnie, że Podatnik winien – z uwagi na nabycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa – uregulować zaległy podatek PCC.
Podatnik zaskarżył powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, zarzucając organom skarbowym – między innymi – naruszenie art. 14c § 1 oraz art. 14k § 1 w związku z art. 191 w związku z art. 121 § 1, art. 122 oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej.
Podatnik w skardze podkreślił, że organy skarbowe skoncentrowały się na tych elementach stanu faktycznego sprawy, które nie miały żadnego wpływu na ocenę tego, czy przedmiotem transakcji była nieruchomość, czy też zorganizowana część przedsiębiorstwa, tj. na prowadzeniu przez Podatnika działalności w tym samym obszarze, co sprzedawca oraz na podpisaniu przez Podatnika umów na media oraz usługi serwisowe z tymi samymi podmiotami, z którymi umowy tego rodzaju zawierał sprzedający.
Podatnik nie zgodził się z twierdzeniami organów skarbowych, że stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji zasadniczo różnił się od stanu faktycznego stwierdzonego w toku postępowania i to w zakresie istotnych elementów, które miały wpływ na kwalifikację przedmiotu transakcji na gruncie ustawy VAT.
Zdaniem Podatnika zawarte we wniosku informacje, odnoszące się do stanu faktycznego transakcji, w pełni odpowiadały najważniejszym okolicznościom związanych z przebiegiem dokonanej transakcji i nie miały na celu wprowadzania organu interpretacyjnego w błąd, zatem uzyskana przez skarżącą interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej powinna mieć istotne znaczenie przy ocenie skutków podatkowych tej transakcji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uwzględnił skargę Podatnika i uchylił rozstrzygnięcie organów skarbowych.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że organy skarbowe obu instancji błędnie przyjęły, że uzyskana przez Spółkę indywidualna interpretacja prawa podatkowego dotycząca konsekwencji podatkowych nabycia nieruchomości, nie posiada mocy wiążącej w odniesieniu do rzeczywiście dokonanej transakcji.
W ocenie Sądu organy błędnie uznały, że uzyskana przez Spółkę interpretacja dotycząca konsekwencji podatkowych nabycia nieruchomości nie posiada mocy wiążącej w odniesieniu do transakcji, ponieważ stan faktyczny wskazany w interpretacji jest, w zakresie okoliczności istotnych, zbieżny ze stanem faktycznym wskazanym w uzasadnieniu uchylonej wyrokiem Sądu decyzji.
Sąd potwierdził również stanowisko Podatnika, że:
• tylko istotne rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym przedstawionym we wniosku, a stanem rzeczywistym ustalonym w trakcie postępowania podatkowego mogą uzasadniać nieuwzględnienie interpretacji indywidualnej;
• zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, nie może szkodzić wnioskodawcy;
• wyrażona w przepisach Ordynacji podatkowej zasada nieszkodzenia, realizuje gwarancyjny charakter interpretacji podatkowych i odstępstwo od tej zasady powinno być wyjątkiem, a nie regułą, gdyż w każdym innym przypadku narusza to zasadę pewności co do stosowania prawa.
Przedstawione powyżej rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego – choć nie prawomocne – potwierdza stanowisko, jakie zostało zaprezentowane w publikacji Kancelarii z dnia 1 września, iż posiadanie przez podatnika korzystnej interpretacji podatkowej może znacznie „ułatwić” obronę przed nadmiernym fiskalizmem organów skarbowych.